Sakrament Pokuty

Kościół katolicki uczy, Ĺźe Bóg przez posługę upowaĹźnionego kapłana obdarowuje przebaczeniem ochrzczonego grzesznika, jeĹźeli ten Ĺźałuje za grzechy, wyznaje je i jest gotowy za nie zadośćuczynić. Obdarowuje go teĹź mocą potrzebną do rozpoczynania "od początku" (por. Mt 18, 18; J 20, 20-24). Kto jest świadom popełnienia ciężkiego grzechu, zobowiązany jest przyjąć sakrament pokuty. Ale teĹź innych chrześcijan zachęca się do regularnego przystępowania do tego sakramentu. Jest on bowiem ogromną pomocą w Ĺźyciu chrześcijańskim.

Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca - ten miłosierdzia dostąpi. Prz 28,13.

Jeśli mówimy, Ĺźe nie zgrzeszyliśmy, czynimy Go kłamcą i nie ma w nas Jego nauki. JeĹźeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości. 1 J 1, 10.9.

Jeśli dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to juĹź nie ma dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy, ale jedynie jakieś przeraĹźające oczekiwanie sądu i Ĺźar ognia, który ma trawić przeciwników. Kto przekracza Prawo MojĹźeszowe, ponosi śmierć bez miłosierdzia na podstawie zeznania dwóch albo trzech świadków. Pomyślcie, o ileĹź surowszej kary stanie się winien ten, kto by podeptał Syna BoĹźego i zbezcześcił krew Przymierza, przez którą został uświęcony, i obelĹźywie zachował się wobec Ducha łaski. Znamy przecieĹź Tego, który powiedział: Do Mnie naleĹźy pomsta i Ja odpłacę. I znowu: Sam Pan będzie sądził lud swój. Straszną jest rzeczą wpaść w ręce Boga Ĺźyjącego. Hbr 10, 26-31.

"Miłosierdzie drugim imieniem miłości" - Jan Paweł II

< powrĂłt