Historia kościoła parafialnego rozpoczyna się w roku 1932, kiedy to w Janowie Podlaskim bp Czesław Sokołowski udzielał święceń kapłańskich księdzu pochodzącemu z Wólki Dobryńskiej Stanisławowi Sitniczukowi. Podczas spotkania prymicyjnego dziekan terespolski ks. Franciszek Michalik podzielił się pomysłem wybudowania kaplicy w Wólce Dobryńskiej, podając dwa motywy tego pomysłu: duża odległość do kościoła parafialnego w Terespolu oraz dość słaba religijność mieszkańców. Niedługo po tym pomysł wcielono w czyn. Ks. Michalik zwrócił się z prośbą do Biskupa o zgodę na wybudowanie drewnianej  kaplicy. Po otrzymaniu zgody z wielkim zapałem  mieszkańcy Wólki Dobryńskiej i Małaszewicz  przystąpili do budowy. Projektantem był  architekt p. Mazur. Budowniczowie kościoła to miejscowi cieśle – Józef Kozerski,  Antoni Lewczuk, Wiktor i Antoni Arseniukowie, Julian Romaniuk.

                Budynek kościoła był wykonany z ryglówki, oszalowany z wewnątrz i zewnątrz. Kościół był trzy nawowy, prezbiterium, chór, dwie zakrystie i przedsionek.  W kościele znajdowały się trzy ołtarze – główny, poświęcony św. St. Kostce oraz 2 ołtarze boczne – jeden poświęcony Matce Boskiej Częstochowskiej, drugi Sercu Jezusowemu. Ołtarze wykonał miejscowy cieśla Grzegorz Mincewicz.

                     Prace przy budowie kaplicy trwały tylko 4 miesiące . W dniu  13 listopada 1932r. na polecenie biskupa siedleckiego    ks. Franciszek Michalik poświęcił świątynię.

                    Wybudowana kaplica była pierwszym krokiem do utworzenia parafii.  W dniu 08 marca 1933r. bp Henryk Przeździecki powołał do życia parafię    pw.  Św. Stanisława Kostki w Wólce Dobryńskiej.

                       Początki życia religijnego w nowo powstałej parafii tak  oto zapisano w kronice parafialnej:

            „Radość była wielka. Oto jest już świątynia, mała wprawdzie, ale pomieści wszystkich. W każdą niedzielę i święta są przecież dwie Msze św.. Tak blisko. Obok domu. Nie trzeba dojeżdżać wiele kilometrów. Rano idzie dziatwa szkolna, czwórkami z nauczycielami, ze śpiewem jak przystało na uczniów miejscowej szkoły. Stoją równo po obu stronach, przy ławkach.

                Po prawej stronie siedzą kobiety. Dalej stoją młodzi. Po lewej stronie mężczyźni. Oni już śpiewają. Feliks Kondracki mocnym głosem intonuje słowa Godzinek – „Zacznijcie wargi nasze chwalić Pannę Świętą...” – słowa znane od dziada, pradziada, przenikają serca. Coraz więcej i więcej głosów. Mieszają się wszystkie razem, zlewają się coraz mocniej i słychać już dziesiątki odśpiewujących kobiet. Każdy śpiewem wielbi Maryję.

                A świątynia zapełnia się cała. Wydaje się, że już nie pomieści wszystkich, bo jeszcze wchodzi tylu żołnierzy. Ich stalowe mundury jak oręż odbijają się od strojów wiejskiej ludności. Jest ciasno. Wszyscy stoją jeden obok drugiego. Za chwilę rozpocznie się Msza św.

                 Po rannej Mszy św. następna grupa parafian oczekuje na wejście. Teraz kobiety przed sumą muszą odśpiewać różaniec. Modlitwa następna śpiewana, którą wierni wielbią Maryję.”

                 „Budzi się brzask. Jest mroźny, grudniowy poranek. Wydaje się, że chaty jeszcze drzemią. Ale nie. W małych okienkach błyska nikłe światło lampy naftowej. Przecież to jest pora wstawania na wsi. Roraty są o godz. 7.00. W głębokiej ciszy słychać równy miarowy odgłos kroków. To idą żołnierze. Wyszli z koszar w Małaszewiczach na lotnisku, kiedy jeszcze było ciemno. Musieli przejść 2,5 km drogi. Jest ich wielu. Są rośli, równi, rumiani, radośni. Oni też wielbić będą Boga w roratnim nabożeństwie. Świątynia znowu zapełnia się wiernymi.”

                    W następnych latach nasz kościół parafialny wzbogacał się w coraz to nowe wyposażenie w niezbędne przedmioty do sprawowania liturgii. Przybyły też feretrony, chorągwie, sztandary. Lata 1964-70 w parafii wypełniały prace gospodarcze. W tym czasie  wykonano: ogrodzenie cmentarza i plebanii , oszalowano i pomalowano plebanię, zmieniono pokrycie dachu plebanii, odnowiono kościół,  wykonano chodnik przy plebanii.  Zakupiono też nowe tabernakulum .

                    Tu przeprowadzono misje 09-14 listopada 1948r. , 21-29 października 1961r, w 1978r, 12-17 września 1993r, 17-23 maja 1997r.

                 Proboszczowie parafii Wólka Dobryńska, którzy pracowali w starym kościele:

Ks. Franciszek Michalik,   Ks. Ludwik Liponoga , Ks. Józef Tomasz Radek ,     Ks. Marian Lech,   Ks. Czesław Świderski,    Ks. Bolesław Grzywaczewski ,      Ks. Tadeusz Ryszard Kukla,    Ks. Zenon Pawłowski,   Ks. Edward Gołębicki ,  Ks. Jan Czapski . 

                      Kościół drewniany służył parafianom przez 72 lata. Był świadkiem naszych modlitw, sprawowanych sakramentów świętych. Oficjalne pożegnanie starego drewnianego kościoła nastąpiło w dniu  03 czerwca 2005r. kiedy to modliliśmy się dziękując Bogu , że pozwolił nam na przeżycie wielu niezapomnianych chwil w naszym duchowym życiu, po czym nastąpiła uroczystość konsekracji nowej świątyni parafialnej.

                   Budynek drewnianego kościoła służył nam do przeprowadzenia uroczystości 75-lecia powstania parafii, gdzie zgromadziliśmy bardzo dużo eksponatów, w celu przypomnienie wielu faktów z życia parafii. Organizowaliśmy konkurs pieśni maryjnej.

            W 2010 roku kościół został przeniesiony do kompleksu pałacowego w Łochowie, gdzie w dniu 13 maja 2010r. biskup drohiczyński Antoni Dydycz dokonał rekonsekracji. Nasz stary odrestaurowany kościół w dalszym ciągu jest obiektem sakralnym.